تعیین حداقل دستمزد در چین پیچیده است. اولاً، حقوق ها توسط دولت های محلی مربوطه، بر اساس شهرها، استان ها و سایر واحدهای اداری تعیین می شود، نه بر مبنای ملی. همچنین هر یک از این اصالت ها به تعدادی طبقات مزدی تقسیم می شوند که حداقل دستمزد آنها با توجه به شرایط اجتماعی-اقتصادی محلی متفاوت است. در نهایت، حداقل دستمزد بین حداقل دستمزد ماهانه و حداقل دستمزد ساعتی (به ترتیب برای کارگران تمام وقت و پاره وقت) تفاوت قائل می شود. طبق برنامه ارتقای اشتغال چین، حداقل دستمزد برای هر حوزه قضایی باید حداقل هر دو سال یک بار افزایش یابد.
میانگین دستمزدها بسیار بالاتر از حداقل دستمزدهای تعیین شده توسط دولت است و هر سال همچنان افزایش می یابد.
دستمزد اضافه کاری در چین
در چین، اضافه کاری بر اساس سیستم محاسبه ساعات کاری که توسط کارفرما اتخاذ شده است پرداخت می شود، یعنی:
- ساعات کار منظم؛
- ساعات کار کلی؛
- ساعات کاری نامنظم
سیستم های کاری مجموع و نامنظم برای اجرا نیاز به تاییدیه خاصی دارند. طبق سیستم ساعات کاری منظم، کارمندان باید 8 ساعت یا کمتر در روز و 40 ساعت یا کمتر در هفته کار کنند. آنها همچنین حق دارند حداقل یک روز در هفته مرخصی داشته باشند.
اکثر مشاغل یقه سفید در چین اکنون از این الگو پیروی می کنند. به نوبه خود، سیستم ساعات کاری جهانی یک دوره تعریف شده (معمولا یک ماه) را به جای یک واحد هفتگی برای محاسبه ساعات کاری یک کارمند اتخاذ می کند. اگرچه توزیع تعداد ساعات کار در این دوره ممکن است نامنظم باشد، اما میانگین ساعات کار در روز و در هفته باید کم و بیش با همان تعداد تعریف شده در سیستم ساعات کاری منظم مطابقت داشته باشد. در نهایت، سیستم ساعات کاری نامنظم به موقعیت‌هایی اطلاق می‌شود که معمولاً برای اضافه کاری پولی دریافت نمی‌کنند، مانند:
مدیریت ارشد،
فروشندگان،
کارکنان بخش های فروش، حمل و نقل، انبارداری و راه آهن.
تضمین اجتماعی
پرداخت‌های بیمه اجتماعی در چین (که «حمایت اجتماعی» یا «مزایای اجباری» نیز نامیده می‌شود) کمک‌های اجباری است که هم توسط کارفرما و هم کارمند (کارفرما مسئول کسر ماهیانه است). تعهدات مربوط به کارمند و کارفرما برای بیمه اجتماعی بسته به شهری که در آن سهم پرداخت می شود، می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. برای یک شرکت با کارکنان مستقر در چندین شهر در سراسر کشور، این بدان معنی است که هزینه کلی کسب و کار برای کارمندی که حقوق ماهانه 10000 یوان در یک شهر دریافت می کند ممکن است بسیار متفاوت از هزینه یک کارمند با حقوق مشابه در یک شهر باشد. شهر دیگر.
در مجموع پنج صندوق تامین اجتماعی وجود دارد:
حقوق بازنشستگی
بیکاری
پزشکی
حادثه کار
زایمان
همچنین یک صندوق مسکن اجباری وجود دارد که به طور جدی به عنوان یک نوع بیمه اجتماعی در نظر گرفته نمی شود، اما به طور کلی شامل تامین اجتماعی می شود. کمک های مالی به صندوق مسکن اجباری است و هم از طرف کارفرما و هم از طرف کارمند است، مگر در برخی مناطق خاص که کارمند مجبور به مشارکت نیست. کارمندان می توانند از پول صندوق مسکن برای پرداخت پیش پرداخت خانه یا بازپرداخت وام در بانک استفاده کنند.
اگرچه کارکنان ملزم به پرداخت سهم خود در چندین نوع بیمه اجتماعی هستند، اما معمولاً سهم کارفرما بیشتر است. در واقع، پرداخت‌های تامین اجتماعی معمولاً هر ماه 30 تا 45 درصد هزینه بیشتری به حقوق کارمند اضافه می‌کند.
انواع مزایای اجباری
نرخ سهم اجباری توسط دولت های محلی تعیین می شود و محاسبه دقیق آنها می تواند بسیار پیچیده باشد. درصدها از نظر فنی بر اساس حقوق ماهانه کارمند نیست، بلکه بر اساس حقوق “پایه” نظری است که از شهر به شهر متفاوت تعریف می شود. شرکت‌های سرمایه‌گذاری خارجی باید نرخ محلی را هنگام محاسبه فیش‌های حقوق و پرداخت‌های بیمه تامین اجتماعی برای کارکنان خود در نظر بگیرند.